LifeVideo of IT Kings, 2002-06 IT Batch, Sree Sastha Institute of Engg. and Tech

This is the Class video fo the 2002 - 2006 Batch of B.Tech [Information Technology] Students of Sree Sastha Institute of Engineering and Technology, Chemberambakkam, Chennai - INDIA. This video presentation depicts our college life, our work, our fun .. "dont wait jus download it to know how 2 enjoi life... " Keywords : IT, TECHFITZ, SSIET, Sastha Engineering college, InfoTech, IT Kings

The Ball of the Millennium - Shane Warne Bowls to Strauss

The Ball of the Millennium - Shane Warne Bowls to Strauss. What a perfect spin. Hear the commentry at the last. he says the ball turned 2.5 feets. That is truly magical

Cricket: Sreesanth Swinging His Bat..... Dhoom Machale?!

Cricket: This is the # 10 batsman Sreesanth, of India, responding to the South African Andre Nel's comment "Man, just don't swing your bat, have a heart to hit the ball", by hitting the very next ball for the maximum six runs and by showing his "heart" in front of Nel's face..

jaile jaile central jaile

Hey
le le le le
le le le le
le le le le le


le le le le
le le le le
le le le le le

Sowcarpeta pandi annen ada silluva potta peter annen
ambani aaga aasa pattu naanga kalavani aana kootam annen


Hey jaile jaile central jaile paathuka en maila

Hey kosuve kosuve gundu gundu kosuve kothataha en pasuva

then koodaga iruntha ponna naan karuvadaga maathiputten

vaaka patta paavathukku naan vana vasam than vaangi thanthen

Oh! road roller adiyulla elumicham pazhama manasu nasunguthada

Oh! rosappu onnu kasappu kadaila thaniya posungudhada

Sowcarpeta pandi annen ada silluva potta peter annen
ambani aaga aasa pattu naanga kalavani aana kootam annen


Hey jaile jaile.....

தூறல்!!!

டிசம்பர் மாத குளிரோடு லேசான தூறலும் சேர்ந்து பெங்களூர் மாநகரை ஊட்டி போலாக்கிக் கொண்டிருந்தது...

வழக்கம் போல் 7 மணி பஸ்ஸிற்காக கோரமங்களா பார்க்கிங் லாட் அருகே நின்று கொண்டிருந்தேன். எலக்ட்ரானிக் சிட்டி போய் சேர எப்படியும் ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேலாகும். நல்ல வேளை இந்த i-pod இருப்பதால் ஓரளவிற்கு சமாளிக்க முடிகிறது.

இந்த மழை ஏன் இங்க பெஞ்சி உயிர வாங்குதுனு தெரியல... மழை வரலைனு யாகமெல்லாம் நடத்தறானுங்க... அங்க வராம இங்க வந்து நம்ம உயிர வாங்குது. அதுவும் ஆபிஸ் போற நேரத்துல.

அருகே கம்பெனி ஐடி கார்டை மாட்டிக் கொண்டு நான்கு, ஐந்து பேர் நின்று கொண்டிருந்தனர். இவனுங்களுக்கு எல்லாம் பெரிய சாப்ட்வேர் இஞ்சினியர்னு பெருமை. இந்த ஐடி கார்டை கம்பெனிக்குள்ள மாட்டினா போதாதா? லைசன்ஸ் வாங்குன நாய் மாதிரி எப்பவும் கழுத்துல மாட்டிக்கிட்டு திரியறானுங்க.

கடைசியாக சுரிதார் அணிந்து கொண்டு புதிதாக ஒருத்தி நின்று கொண்டிருந்தாள். நான் பார்ப்பதை பார்த்து சிரித்தாள்.

ச்சீ என்ன பொண்ணு இவ... யாராவது பார்த்தா... உடனே சிரிக்கணுமா???

பஸ் வந்தவுடன் வேகமாக சென்று ஒரு நல்ல இடம் பார்த்து ஜன்னல் ஓர சீட்டில் அமர்ந்தேன்... i-podல் நேற்று டவுன்லோட் செய்த பெயர் தெரியாத படத்தின் பாடல் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

சரியாக எட்டு மணிக்கு என் சீட்டிலிருந்தேன்... வழக்கம் போல் யாரும் இன்னும் வரவில்லை. இன்று அப்ரைசல் வேறு இருக்கிறது. இந்த முறை ஆன் சைட்டிலிருந்து அப்ரிஸியேஷன் மெயில் வந்திருக்கிறது. அதனால் எப்படியும் இந்த முறை நல்ல ரேட்டிங் கிடைக்கும்.

மேனேஜர் சரியாக பத்து மணிக்கு வந்தார். மற்றவர்கள் அவர் வருவதற்கு 5 நிமிடத்திற்கு முன் வந்தனர். அவரை பொருத்த வரை அனைவரும் ஒரே நேரத்தில் வந்ததாகத்தான் கணக்கு. மற்றவர்களை கேட்டால் டிராபிக் ஜாம் என்ற ஒரு வார்த்தையை சொல்லி தப்பிவிடுவார்கள். 7 மணிக்கு புறப்பட்டால் எப்படியும் 8 மணிக்குள் வர முடியும். 8 மணிக்கு புறப்பட்டு 2 மணி நேரம் டிராபிக்கில் சிக்கி வரவே அனைவரும் விரும்புகின்றனர். தலை சரியில்லாத இடத்தில் மற்றவர்களை சொல்லி பயனில்லை.

சரியாக 11 மணிக்கு அப்ரைசல் மீட்டிங். தேவையானவற்றை பிரிண்ட் அவுட் எடுத்து கொண்டு மீட்டிங்கிற்கு சென்றேன். உள்ளே மேனஜர் தயாராக இருந்தார். இந்த முறையும் அப்ரைசலில் எல்லா டாஸ்கிற்கும் "C" போட்டிருந்தார்கள். அதற்கு அவர் சொன்ன காரணம் டீம் மக்களோடு சரியாக கலக்காமலிருக்கிறேனாம்.

சரியாக வேலை செய்யவில்லை என்றால் சரி. ஆனால் மக்களோடு பழகவில்லை என்று அவர் சொல்வது சும்மா ஒரு சப்பைக்கட்டு!!! இவர்கள் வேலை செய்வது போல் நடிப்பவர்களைத்தான் தலை மேல் தூக்கி வைத்து கொண்டாடுவார்கள். ஆனால் உண்மையாக வேலை செய்பவர்களை என்றும் மதிக்கமாட்டார்கள்.

மதியம் சரியாக பனிரெண்டு மணிக்கு சாப்பிட கிளம்பினேன்.

"கார்த்திக்... இன்னைக்கு பிராஜக்ட் பார்ட்டி. பஸ் 12:30க்கு வரும். இப்ப எங்க போற?" அக்கரையாக விசாரித்தாள் ஹாசினி.

"சாரி... நான் வரலை. நான் தான் மெயில்லையே சொல்லிட்டனே... எனக்கு இந்த பார்ட்டி எல்லாம் பிடிக்காதுனு" சொல்லிவிட்டு வேகமாக சாப்பிட சென்றேன்.

சாப்பிட்டுவிட்டு என் சீட்டிற்கு வந்த போழுது என் ப்ளோர் முழுதும் விரிச்சோடி கிடந்தது. 2 மணிக்கு வீட்டிற்கு கிளம்பினேன். வீட்டில் தனியாக என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் கிடைத்த ஒரு ஆங்கில நாவல் படிக்க ஆரம்பித்தேன். எப்போழுது தூங்கினேனென்றே தெரியவில்லை. தூங்கி எழுந்திரிக்கும் பொழுது மணி 8 ஆகியிருந்தது.

அருகே இருக்கும் ஓட்டலுக்கு சென்று சாப்பிட்டுவிட்டு வந்தேன். டிவியை ஆன் செய்து ஒரு மணி நேரத்தில் 120 சேனல்களையும் 40 முறை மாற்றி மாற்றி பார்த்துவிட்டு தூங்கிவிட்டேன். 6 மணிக்கு அலாரம் அதன் வேலையை சரியாக செய்ய 7 மணிக்கு பஸ் ஸ்டாப்பில் இருந்தேன்.

வழக்கம் போல் பஸ்ஸிற்காக காத்திருப்பவர்கள் இருந்தார்கள். நேற்று புதிதாக வந்திருந்தவளும் அங்கே நின்று கொண்டிருந்தாள். நேற்றை போலவே இன்றும் பார்த்து சிரித்தாள்.

பஸ் வந்ததும் வழக்கம் போல் ஜன்னலோர சீட்டருகே சென்று அமர்ந்தேன்.

"ஹாய்... நான் இங்க உக்காரலாமா?" ஒரு பெண்ணின் குரல்.
திரும்பி பார்த்தேன். அவள் என் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் அருகில் அமர்ந்தாள்.

வழக்கத்தைவிட i-podல் சத்தத்தை கொஞ்சம் அதிகப்படுத்தினேன். அதை புரிந்து கொண்டு எதுவும் பேசாமல் ஒரு ஆங்கில நாவலை கையில் வைத்து படிக்க ஆரம்பித்தாள். வண்டி வழக்கத்தைவிட சீக்கிரம் சென்றாலும் ஏதோ ஒரு யுகம் போனது போலிருந்தது.

தினம் செய்யும் வேலையையே செக்குமாடு போல் செய்துவிட்டு 8 மணிக்கு ஆபிஸிலிருந்து வீட்டிற்கு கிளம்பினேன். அடுத்த நாளும் அதை போலவே என் அருகில் அமர்ந்து பயணம் செய்தாள். இதுவே ஒரு வாரம் தொடர்ந்தது.

அன்றும் லேசான தூறல் போட்டுக்கொண்டிருந்தது. நடைபாதையிலிருந்து கீழிறங்கி பஸ்ஸிற்காக காத்துக்கொண்டிருந்தேன். வலதுபக்கம் நின்றிருந்த ஒரு ஜோடி ரோட்டில் நிற்கிறோம் என்ற எண்ணமில்லாமல் ஒருவர் கையை ஒருவர் பிடித்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தனர். என் கோபம் வழக்கத்தைவிட கொஞ்சம் அதிகமாகவே வந்தது.

இதுங்களுக்கு எல்லாம் அறிவே இல்லையா? சாப்ட்வேர் இஞ்சினியர்னா பெருசா அமெரிக்கால இருக்கற நினைப்பு. இதுங்களாலதான் எல்லாருக்கும் கெட்டப்பேரு!!! திடிரென்று யாரோ என் கையை பிடித்து பின்னால் இழுத்தார்கள். திரும்பி பார்ப்பதற்குள் நான் நின்று கொண்டிருந்த இடத்தில் ஒரு ஆட்டோ நின்று கொண்டிருந்தது. கொஞ்சமிருந்தால் மேலே ஏத்தியிருப்பான். இந்த பெங்களூர்ல ஆட்டோக்காரங்களுக்கு அறிவே இருக்காது.

சரி, பின்னால் இழுத்தது யாரென்று பார்த்தால் அவள் நின்று கொண்டிருந்தாள். சைட்ல இருந்த அந்த ஜோடியப் பாத்துட்டிருந்த நேரத்துல இந்த மாதிரி ஆயிடுச்சு. அவளுக்கு நன்றி சொல்லலாமா என்று யோசித்து கொண்டிருக்கும் போதே பஸ் வந்து சேர்ந்தது.

எப்போழுதும் அமரும் இடத்தில் சென்று அமர்ந்தேன். அவளும் வந்து அமர்ந்து கையில் நாவலை எடுத்தாள்.

"ரொம்ப தேங்கஸ்ங்க..." தயங்கியவாறே சொன்னேன்.

"ஓ!!! உங்களுக்கு பேச வருமா??? நீங்க ஊமைனு இல்ல நினைச்சேன்" புத்தகத்தை பையில் வைத்து கொண்டே சொன்னாள்.

"இல்லைங்க...சாரி. நான் உங்களை ரொம்ப இன்சல்ட் பண்ணிட்டேனு நினைக்கிறேன்"

"ஐயய்யோ அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லைங்க. ரொம்ப ஃபீல் பண்ணாதீங்க...
பை த வே, ஐ அம் ஆர்த்தி"

"ஐ அம் கார்த்திக்"

இன்று பஸ் பயணத்தின் 60 நிமிடங்களும் 60 நொடிகளைவிட குறைவாக தெரிந்தது. 60 நிமிடத்தில் வாழ்க்கை வரலாறையே சொல்ல முடியும் என்று இன்று தான் உணர்ந்தேன்.

பஸ்ஸிலிருந்து இறங்கியவுடன்...

"கார்த்திக்... உன் கூட நான் சாப்பிட வரலாமா? தனியா சாப்பிட போர் அடிக்குது. என் டீமெட்ஸ் எல்லாம் பத்து மணிக்குதான் வருவாங்க"

"உங்களுக்கு எதுவும் பிராபளம் இல்லைனா வாங்க"

"ஏன் ரொம்ப ஃபார்மலா பேசறீங்க??? நீ, வா, போனே பேசலாம்"

"சரிங்க"

"பாத்திங்களா??? திரும்பவும் வாங்க போங்கனு சொல்றீங்க"

"சரி... போலாமா?"

சாப்பிட்டு விட்டு சீட்டிற்கு வந்து வேலை செய்ய ஆரம்பித்தேன். இன்று நாள் போனதே தெரியவில்லை.

அடுத்த நாள் மீண்டும் பஸ் பயணம்...

"ஏய்!!! நேத்து மதியம் உன்ன கேண்டின்ல பாத்தேன்... தனியா சாப்பிட்டு இருந்த... உன் பிராஜக்ட் மேட்ஸ் யாரும் வரலையா?"

"நான் எப்பவும் தனியாதான் சாப்பிடுவேன்"

"ஏன்?"

"யாருக்கும் தொந்தரவு வேண்டாம்னுதான். எனக்கு உங்களை மாதிரி எல்லாம் பேச வராது"

"யார் சொன்னா அப்படியெல்லாம். என் கூட வேணா வரியா?"

"வேணாம். உங்கூட உன் பிரண்ட்ஸ் எல்லாம் இருப்பாங்க. எனக்கு அன்கம்ஃபர்டபுலா இருக்கும்"

"இல்ல... யாரும் வர மாட்டாங்க. உன் செல் நம்பர் தா. நான் மதியம் கூப்பிடறேன்"

"ஏன்கிட்ட செல் போன் இல்ல"

"என்னது செல் போன் இல்லையா??? எத்தனை வருஷம் சாப்ட்வேர் இஞ்சினியரா இருக்க?"

"3 வருஷம். ஏன் செல் போன் இல்லனா வாழ முடியாதா? எனக்கு தான் எக்ஸ்டென்ஷன் இருக்கு இல்ல. அதுக்கே எவனும் கூப்பிட மாட்டான். எனக்கு எதுக்கு செல் போன்? எப்பவாவது ஊர்ல இருந்து கூப்பிடுவாங்க. அவ்வளவுதான்"

"சரி உன் எக்ஸ்டென்ஷன் சொல்லு... " குறித்து கொண்டாள்

காலையும், மதியமும் அவளுடன் சாப்பிட்டேன்... இன்றும் நாள் பொனதே தெரியவில்லை.

அடுத்த நாள்...

"ஏன் இப்படி வயசானவன் மாதிரி டல் கலர்ல சட்டை போடற??? ஒழுங்கா ப்ரைட்டா சட்டை போட்டா என்ன?"

"ஏன் இந்த கலர்க்கு என்ன குறைச்சல். நான் பொதுவா கலரே பாக்க மாட்டேன். போய் எது பிடிச்சியிருந்தாலும் எடுத்துக்குவேன்"

"சரி... இந்த வாரம் நம்ம ரெண்டு பேரும் ஷாப்பிங் போகலாம். உனக்கு செல் போன் வாங்கனும்.. அப்பறம் நல்லதா ஒரு நாலு அஞ்சு சட்டை வாங்கனும்"

"எனக்கு எதுக்கு செல் போனெல்லாம்?"

"நேத்து நைட் உங்கிட்ட பேசலாம்னு பாத்தேன்... ஆனால் உங்கிட்ட போன் இல்லாததால பேச முடியல"

"நிஜமாவா?"

"ஆமாம்... சத்தியமா!!! இந்த வாரம் கண்டிப்பா போய் வாங்கறோம்"

"சரி..."

வார இறுதியன்று கடைக்கு சென்றோம்...

"லேட்டஸ்ட் மாடலா பாத்து வாங்கிக்கோ... இல்லைனா பின்னாடி மாத்த வெண்டியிருக்கும்"

"எனக்கு சாதரண மாடலே போதும்... காஸ்ட்லியா எல்லாம் வேண்டாம்"

"நீ சும்மா இரு...நான் செலக்ட் பண்றேன்... உனக்கு ஒன்னும் தெரியாது"

"சரிங்க... நீங்களே எடுங்க"

கடைசியாக பத்தாயிரத்தி சொச்சத்திற்கு ஒரு செல் பொன் வாங்கி ஏர்டெல் கனெக்ஷனும் வாங்கினேன். அதிலிருந்து அவள் நம்பருக்கு போன் செய்து அவள் போனை என்னிடம் குடுத்து பேச சொன்னாள். பக்கத்து பக்கத்துல இருந்து செல் பொனில் பேசுவது அசிங்கமாக இருந்தது... ஆனாலும் அவள் அதை பற்றி கவலைப்படவில்லை.

"பாத்தியா... உன் போன்ல ஃபர்ஸ்ட் பேசனது நான் தான், ஃப்ர்ஸ்ட் பண்ணது என் நம்பருக்குத்தான்"

"சரி சரி... எல்லாரும் ஒரு மாதிரி பாக்கறாங்க... வா போகலாம்"

அன்றே 5 புது சட்டைகள் வாங்கினோம். ஒவ்வொன்றும் 1500க்கு மேல்.

வீட்டிற்கு சென்றவுடன் போன் செய்து பேசினாள்...

திங்கள் காலை அலுவலகத்தில்

"கார்த்திக்... புது சட்டையெல்லாம் சூப்பரா இருக்கு...கைல ஏதோ செல் போன் மாதிரி இருக்கு" ஹாசினி

"ஆமாம்... நேத்துதான் வாங்கினேன்"

"எங்களுக்கு எல்லாம் நம்பர் தர மாட்டீங்களா?" ராஜிவ்

"உங்களுக்கு இல்லாமலா... இந்தாங்க நோட் பண்ணிக்கோங்க..."
அனைவரும் அவர்கள் நம்பரிலிருந்து மிஸ்ஸிடு கால் குடுக்க அனைவரின் நம்பரையும் சேவ் செய்தேன்.

ஆர்த்தியிடமிருந்து 11 மணிக்கு போன் வந்தது.

"கார்த்திக்... இன்னைக்கு எனக்கு பிராஜக்ட் பார்ட்டி...
நான் மதியம் உங்கூட லஞ்ச்க்கு வர முடியாது. நீ கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோ"

"ஓகே... நான் பாத்துக்கறேன்"

"கார்த்திக்... புது போனெல்லாம் வாங்கியிருக்கீங்க... ஏதாவது விசேஷமா?" மேனஜர் குரல் பின்னாலிருந்து வந்தது.

"அப்படியெல்லாம் ஒன்னுமில்லைங்க... சும்மா வாங்கனும்னு தோனுச்சு... வாங்கிட்டேன்"

"சரி... இன்னைக்கு டீம் லஞ்ச்... எல்லாரும் ஒன்னா சாப்பிடலாம்னு பிளான். நீயும் கண்டிப்பா வரணும்"

"ஷுர்... கண்டிப்பா வரேன்"

மதியம் அனைவரிடமும் நன்றாக பேசினேன்... எல்லாரும் எவ்வளவு ஜாலியா பேசறாங்க... நான் ஏன் இத்தனை நாள் இப்படி பேசாம போனேன். ரொம்ப தப்பு பண்ணிட்டு இருந்தனோனு தோனுச்சு...

வாழ்க்கையில் ஏதோ பெரிய மாற்றம் நடந்த மாதிரி இருந்தது.

ஒரு மாதம் ஓடியதே தெரியவில்லை. டீமில் அனைவரும் இப்போது நல்ல நண்பர்களாகி விட்டனர். 5 நிமிடம்கூட பேசாமல் இருக்க முடியாது போல் தோன்றியது. அனைத்து மாற்றத்திற்கும் காரணம் ஆர்த்திதான்.

"கார்த்திக் நான் இந்த வீக் எண்ட் சென்னை போறேன்... எப்ப வருவேன்னு தெரியாது. கொஞ்சம் லேட்டானாலும் ஆகலாம். நீ இதே மாதிரி இருக்கணும். ஓகேவா?"

"ஏன் இப்படி சொல்ற? ஏதாவது பிரச்சனையா?"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல... எங்க அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்ல... அதனால சொன்னேன்"

"சரி... அப்ப அப்ப போன் பண்ணு"

"கண்டிப்பா பண்றேன்"

அவள் சென்றதிலிருந்து முதல் இரண்டு, மூன்று நாட்கள் வேலை செய்யவே முடியவில்லை. பிறகு ஓரளவு சமாளித்தேன். ஒரு வாரம் ஓடியது.
அவளிடமிருந்து போனும் வரவில்லை. அவளும் வரவில்லை. ஒரு மாதமாகிய நிலையில் போன் வந்தது.

"ஹலோ கார்த்திக்கா???"

"ஆமாம். நீங்க யார் பேசறது?"

"நான் ஆர்த்தியோட அண்ணன் பேசறேன்... நீங்க சென்னை அப்போலோ வர முடியுமா? ஆர்த்தி கடைசியா உங்ககிட்ட ஏதோ பேசனுமாம்" அவர் குரலில் நடுக்கம் தெரிந்தது

"கடைசியா???" இந்த வார்த்தையை கேட்டவுடன் இதயம் நின்றுவிடும் போலிருந்தது.
"ஆர்த்திக்கு என்னாச்சு???"

"நீங்க இங்க வாங்க... அத சொல்ற நிலைமைல நாங்க இல்ல... சென்னை வந்தவுடனே இந்த நம்பருக்கு கூப்பிடுங்க... நான் வந்து உங்களை பிக்-அப் பண்ணிக்கிறேன்"

அந்த நம்பர் மனதில் பதிந்தது...

சென்னைக்கு அப்போழுதே நேராக புறப்பட்டேன்...

ஹாஸ்பிட்டலுக்கு அழைத்து சென்றார் ஆர்த்தியின் அண்ணன். அவளுக்கு ஸ்பைனல் கார்டில் ஏதோ பிரச்சனையாம். ஒரு வருடமாக ட்ரீட்மெண்ட் செய்து வந்தார்களாம். சரியாகிவிடும் என்று அனைத்து டாக்டர்களும் நம்பிக்கையூட்டிய நிலையில் திடீரென்று அவள் மூளையை பாதித்துவிட்டதாம். எனக்கு எதுவும் விளங்கவில்லை. புதுப்புது வார்த்தைகள். புது உலகம்.

ஹாஸ்பிட்டலில் காய்ந்து போனா பூச்சரமாக இருந்தாள் ஆர்த்தி. ஆனாலும் வாசம் மறையவில்லை. ஓரளவு பேசும் நிலைதான்... என்னை விட்டுவிட்டு அவள் அண்ணன் டாக்டரை பார்க்க சென்றார்.

எனக்கு என்ன பேசுவதென்று தெரியவில்லை. கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் மட்டும் வந்து கொண்டிருந்தது.

"கார்த்தி... அழுவாத!!! எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு"

"ஏன் ஆர்த்தி? ஏன் என்கிட்ட ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லல"

"நான் எப்படியும் பொழைக்க மாட்டேனு தெரியும். ஆனா எங்க வீட்லதான் ரொம்ப நம்பிட்டு இருந்தாங்க. இங்க எல்லாரும் ஒரு மாதிரி பாக்கறாங்கனுதான் நான் பெங்களுருக்கு டிரான்ஸ்பர் வாங்கிட்டு வந்தேன்"
ஒரு நிமிட அமைதிக்கு பிறகு தொடர்ந்தாள்

"அன்னைக்கு உன்ன முதல் தடவை பார்க்கும் போதே... உன் கண்ல ஒரு விரக்தி தெரிஞ்சிது. வாழ்க்கையோட அருமை உனக்கு தெரியலனு என் மனசுல பட்டுச்சு. சரி நான் சாவறத்துக்குள்ள உனக்கு ஏதாவது உதவி செய்யனும்னுதான் உன்கூட பேச ஆரம்பிச்சேன். போக போக உன்கூட பேசறதே எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷத்த குடுக்க ஆரம்பிச்சிடுச்சு. உங்கிட்ட சொல்லி உன்ன கஷ்டப்படுத்த வேண்டாம்னுதான் சொல்லல."

"ஆர்த்தி... உனக்கு ஒன்னும் ஆகாது. நீ என்ன விட்டுட்டு எங்கயும் போக மாட்ட"

"ஆமாம். நான் எங்கயும் போக மாட்டேன் கார்த்திக்...
நீ பாக்கற ஒவ்வொரு புது மனிதர்களிளும் நான் இருப்பேன். நீ அவுங்ககிட்ட பேசும் போது அது என்கிட்ட பேசற மாதிரி... என்ன சரியா???"

ஒரு வாரம் சென்னையில் தங்கிவிட்டு வந்தேன்...

காலை 7 மணி...

வழக்கம் போல் லேசாக தூறல் போட்டு கொண்டிருந்தது. பஸ் வந்தவுடன் ஏறினேன்.

"ஹாய்... நான் இங்க உக்காரலாமா?"

"தாராளமா"

"என் பேர் கார்த்திக்..."

"நான் பாலாஜி..."

(ஆர்த்தியுடன் பேசி கொண்டிருந்தேன்...)

BOND IS BACK

Yesterday, being in mangalore i was one of the previleged few who could see the preview show of CASINO ROYALE before the rest of the world could see. really mangalore is advantageous in these ways. more than 60% of the people were from infy itself. It would be appropriate to have a swipe in system from the next paid preview shows. It was not as bad as one would have expected and for those who raised doubts abt the new 007 daniel craig. As i do not have the time to type my own review. I copy paste this review from one of the sites.

Here it goes....

Putting behind the outrageous stunts and action scenes that have made the Bond films worldwide favourites for over two decades, Casino Royale nevertheless offers a tense, gripping and entertaining film in which, perhaps for the first time ever, the fabled super spy is seen as bit of a human being. Arguably, it is the best Bond film ever.

Thirty-eight year old Daniel Craig, playing James Bond for the first time, shows that the reputation he had built in a handful of films including Steven Spielberg's Munich will continue to grow.

Casino Royale, which is very likely to continue Bond's enormous spell on the international box office, also offers a raft of fine performances. Judi Dench, the grand dame of the British theatre and a household television name, once again creates a commanding performance as Bond's boss.





The film also benefits considerably by the presence of the magnetic Eva Green who fights hard against Bond's proverbial sex appeal. There are hardly any swimsuit shots in the movie and she is not the classic Bond girl who oozes sex and fires exotic guns.

But Green's allure more than makes up for young women in skimpy clothes. Far from a sex kitten, Green brings electricity and passion to her character. Her interaction with Bond offers plenty of fun and diversion, giving the adventure some humanity.

Seen in small European films, she could become a major international star with this film.

The Sphinx like character Green plays is also vulnerable at times and the script provides for many moments for her and Bond to ooze chemistry. She is also the first woman Ian Fleming, the creator of Bond novels, wrote about, and the film reveals how she came to have great impact on Bond's life and suggests why he behaves the way he does with those women.




Martin Campbell, who also directed Pierce Brosnan in his first outing as Bond in Golden Eye, extracts solid work from Craig whose rugged and brooding personality makes him perhaps the best Bond. Though he is not handsome like Brosnan, Craig still towers over half a dozen actors including the now legendary Sean Connery who have played the reckless and womanising spy in the movies based on Fleming's bestsellers.

One key reason why the new Bond adventure is not over-produced and its fight sequences rely more on Hong Kong style realistic action is because veteran Bond screenwriters Neal Purvis and Robert Wade are joined by Paul Haggis. He is after all the man who created two atmospheric thrillers and saw them triumph at the box-office. Haggis co-wrote and directed the 2005 best-picture Oscar winner Crash and wrote the screenplay for 2004 Oscar hit Million Dollar Baby for actor-director Clint Eastwood.


The first of the over a dozen Bond books written by Fleming, Casino Royale now has a new and fitting avatar as a film. The first Casino Royale was more of a comic adventure. The disappointing 1967 film starring Peter Sellers, David Niven, Orson Wells, Ursula Andress and Woody Allen was a small success compared to the other gigantic Bond hits.

The last Bond film Die Another Day grossed about $1 billion worldwide four years ago, half of it accruing from video and DVD sales, and cable TV showings and product placements. It would be a big surprise if the new thriller cannot match those figures.

The new movie is the 21st film in the series but since it also happens to be based on the first Bond novel, it offers an introduction to the career of Bond. This is achieved in a few minutes of intense black and white episode right at the start that telegraphs the amorality and arrogance that are the hallmarks of the super agent.

But we also get to see some emotions in the character, and that is no small achievement. It is like some fine novelists like Eric Ambler played an invisible part in rewriting the new movie. ("In this film, James Bond is a darker character, which is how Ian Fleming originally wrote him," says Craig in the production notes of the film. "We start right at the beginning of Bond's career, when he has a lot of rough edges. He's a loner, and he doesn't like to get involved with people. As the movie goes on, though, he becomes more refined.")


The 1950s story is suitably updated from the Cold War era to modern times made more dangerous by sophisticated terrorism.

Soon after the black and white episode leads the proceedings into colour, Bond is seen pursuing a would-be suicide bomber. When he kills an unarmed man in the process, the scene reaches his department M16 in a second thanks to the super Internet age, and Bond gets scolded by his boss M for his out-of-control behaviour. Things become complicated when a desperate Bond breaks into her computer by breaking into her home, and then proceeds in trail of terrorists.




Soon Bond is at a high-stakes poker match in a fictional Montenegro casino and faces Le Chiffre (the fine Danish actor Mads Mikkelsen), a financier of global terrorism who desperately has to win the $100-million stake to pay back his clients' money.

Enter a beautiful and smart treasury official Vesper Lynd (Eva Green) assigned to keep tabs on Bond and make sure he's playing according to the rules. Her sarcasm and wit are not lost on Bond who still thinks he can charm her into his bed. But he is also conflicted, wondering if his craving for her is something above lust.

The Parisian-born Green, who made her film debut in Bernardo Bertolucci's steamy drama The Dreamers, three years ago, is the first woman Bond falls for and by whom he ultimately feels betrayed. The script creates quite a complex Vesper who is full of secrets, and that is one of the many reasons Bond is attracted to her.


Another character that makes the proceedings lively in the American actor Jeffrey Wright who plays, despite being underused, an interesting and a bit mysterious character as a CIA operative.

Before the climactic showdown with Le Chiffre, Bond has to endure torture by his nemesis. Even then the super agent remains defiant, offering Craig a wonderful opportunity to emote well and give the film many more compelling moments. The scenes come with certain amount of cheeky humour and stubbornness, and they are certainly among the film's highlights.

Given its tightly-woven script, terrific performances and various shades of humanity, Casino Royale emerges as one of the genuine triumphs of the year. It is a thriller with a mind and a bit of heart.

In the United States, the film has been given PG-13 for intense sequences of violent action, torture, sexual content and nudity. But compared to its predecessors, the 144 minutes-long film has a cleaner and less violent look.

Chennai nagaram urangum neram ...

Read it as Newyork nagaram from Sillunu Oru Kadhal…



Chennai nagaram urangum neram...

veyilum uyarndadhu dhoosi parandadhe...

share auto iRangiye kaatrum tharayil nadandadhe...

naangu kannadi cubicle ulle naanum computerum...

thanimai thanimayoa...

thanimai thanimayoa kodumai kodumayo...



(Chennai)



sirithu sirithu pesi.. ennudan lunch thinna nee illai....

programil ezhum kuzhappam thannai theerka nee inge illai

naan offshoril neeyum onsiteil indha thanimayil nimishangaL varusham

aanadheno........

user id ingae password ange indha uvamaikkum iruvarum viLakkam aanadhu

yaeno*



(Chennai)



outlook il nooRu muRai undhan peyarai type seyyum endhan keyboard..

ezhudhiyadhum monitoril eRumbu moikka un peyarum aanadhenna thaena....

jill endru AC irundhum indha tharuNathil power cut pola thondruvadhu

yaeno....

vaa anbe neeyum vandhaal vending machine coffee kooda thaen pola maaRume...



Chennai nagaram urangum neram...

veyilum uyarndadhu dhoosi parandadhe...

share auto iRangiye kaatrum tharayil nadandadhe...

naangu kannadi cubicle ulle naanum computerum...

thanimai thanimayoa...

thanimai thanimayoa kodumai kodumayo...

Shane Warne Ball Of The Century

In June 1993 Shane Warne Bowled Mike Gatting and that delivery was one of the most famous giving it the name Ball Of the Century.

MOVIE REVIEW : DON

DISCLAIMER - This is purely a personal opinion and may contain spoilers, which you may find objectionable or may thank me later.

Diwali weekend saw the release of 2 big movies in Bollywood..Farhan Akhtar’s DON and Shirish Kunder’s JAANEMAN. Both movies had the star cast and the hype to make it big at the box-office. But are they really worth a watch? Lets find outÖ

Since it was a remake of a classic and the directorial reins were in the hand of Farhan Akhtar (whose Dil Chahta Hai is still one of my favorite movies) I preferred to see DON first and hence I will begin with its review..


DON –



Well the name of the movie says it all..you hear DON and instantly the image of Amitabh Bachchan comes to your mind. Such was (oops..is) the presence of the Big B. So what is this DON all about? It is Farhan Akhtar’s tribute to this 1978 cult film and in a way it is a remake of the original.

As soon as Big B fans hear this they will protest saying that it is blasphemy to remake such a classic or even watch it. But it is the time for remakes and sequels in Bollywood and Farhan Akhtar sets about making the first remake with many more in the pipeline like Sholay, Amar Akbar Anthony and as of yesterday I heard even the 1972 film Victoria No. 203 is going to be remade.

Farhan Akhtar chooses none other than Shahrukh King Khan to essay the role of DON. So do Farhan Akhtar and Shahrukh Khan do justice to the original? I would say yes they do. Of course you cannot compare both movies (just as you cannot compare say Sarkar and The Godfather) but Farhan Akhtar’s DON doesn’t make you regret watching his version/his take on it as well.

The premise of the story is well known to everyone, but for those who don’t.....<B<>r>
Shahrukh Khan is the high profile DON, currently roaming the streets of Malaysia in his posh car and wearing dark shades. Police from 11 countries (including India) are in search of this elusive DON. The DON has one policyÖ”DON ke dushman ki sabse badi galti hai..ki woh DON ka dushman hai”. In the process he ends up killing Roma’s (Priyanka Chopra) brother and Roma decides to join the gang to avenge her brother’s death. Circumstances lead our DON to India where in an enduring chase sequence with ACP D’Silva (Boman Irani), DON is fatally wounded. ACP Silva then decides to send the DON look-alike (Vijay) to get more information about the entire gang. The twist in the tale takes place when ACP D’Silva is killed and Vijay is left with no one to prove that he is actually Vijay and not the DON. The rest of the story revolves around how Vijay tries to get the truth out.

From this short summary, it appears as if nothing has changed from the original storyline and yes nothing major has changed. But this DON has some extra twists and turns that make this movie worth watching at least once. At the same time let me add that this definitely ranks last among all 3 of Farhan Akhtar’s movies till date.

Coming to the performances, Shahrukh Khan delivers yet another believable performance this time as the elusive DON. No comparisons can be drawn between him and the Big B and SRK cannot get anywhere near to Rajinikanth(DON's orginal tamil version of "BILLA") but obviously, but Shahrukh does manage to leave an impression, which is different from his chocolate hero image. His portrayal of Vijay isn’t as convincing and looks forced on.
Priyanka Chopra tries to step into the shoes of Zeenat Aman as Roma and comes out with an ok performance.
Boman Irani plays the role of ACP D’Silva with much ease. He has quite a decent amount of screen time in the movie and makes good use of it.
Isha Koppikar plays DON’s interest in the movie as Anita and as like in her previous movies she doesn’t have much to do in this one as well.
Arjun Rampal tries to do a Pran but it doesn’t come naturally to him and is definitely miscast in this movie.
Om Puri as Inspector Malik is totally wasted.
Kareena Kapoor is in the role of Kamini and she may be no Helen, but she definitely got the crowd whistling for her through the song.

Plus points for the movie:
1) Modifications done to the original storyline do make the second half of the movie interesting.
2) The choreography of the song “Khaike Paan Banaraswala” deserves special mention here. When I seen the promos on TV I was like yucckkk, but the full song on full screen was a delight to watch. I have never seen the crowd give such a reaction to any song. You had people whistling, singing along and applauding throughout the song. Big B fans will say that is because the original song itself was a huge hit and I wont deny that, but even this version is very likeable.
3) The climax of the movie will have you talking about the movie after it is over. We have seen similar endings in many Hollywood movies and we appreciate them there. I would like to do the same here.

Negative points for the movie:
1) Its inevitable comparison to the original version.
2) A very slow first half. Kareena Kapoor’s dance was the only major attraction of the first half.
3) Some really unwanted scenes such as the rescue of Don by Priyanka Chopra, etc only prolonged the ending.<B<>r>
While seeing this DON, I had no fresh recollection of the original movie and that is why probably I enjoyed this movie much better than others. Farhan Akhtar has already shown us that he is a very capable director and although this movie of his might not generate great critic reviews, there is no doubt that his movies are definitely worth a watch.

So give this movie a watch...

Rating: ***

Travel ???????AGAIN??????? Gone Mad or what??????

I know all of you will be asking this question when you finish reading this blog. I cant help it. This is what I can do very happily than anything else in this world. OK. This time it is the traveling tale to Bangalore and Mysore. I had decided to take a trip to Bangalore on Friday (13.10.06) night and reach Bangalore the next morning. I decided to do so on Wednesday (11.10.06) itself. I had to apply for leave on Saturday as it was a working day due to the bandh and curfew situations in Mangalore for the past one week. With great difficulty I got leave for Saturday.

I took the non a/c sleeper bus from Mangalore to bangalore at 10.30 pm on Saturday. I planned to sleep but could not because of the great condition of the roads from Mangalore to Hassan. This is the worst road in whole of India I believe. There are no roads in the ghat section and it is covered by muddy roads. This was due to the heavy rains that still last in the Ghats. After a painful journey for half the distance and after reaching the plains from Hassan to Bangalore I had a nice sleep.

I was supposed to reach at 7 but, due to the bad roads I could manage to reach at 8. Why was I going to Bangalore suddenly? This time it was my brother Kannan from Chennai who had to take a break from his regular calls he was receiving daily. He wanted to just switch off his mobile for 2 to 3 days and go to some other place. He also had some personal works to do in Bangalore. By the time I reached Bangalore he was already there. Even though Bangalore is equidistant from Mangalore and Chennai, (about 350 KM) it takes 5.5 hrs from Chennai and around 7.5 hrs from Mangalore because of the ghat section and thanks to the bad roads.

After taking bath he had left to have a look at the venue for some competition he is supposed to assist with soon. I had to spend that time in repairing a computer as much I could but only managed a little. Then we decided to take lunch and leave to Mysore. We boarded a super fast train from Bangalore to Mysore which was really super fast and reached Mysore in another 2 hrs and 15 min.

We took a prepaid auto to the bus stand and then had to walk some distance to reach to the local bus stand. We took a look at the palace en route to the bus stand. We didn’t plan to visit the palace as we both had been to it before many times. So we boarded the bus which would take us to the KRS (Krishna Raja Sagar) DAM. It was the perfect time (5.30 pm) to visit the dam as it has a beautiful garden known as the Brindhavan Gardens. First we took a look at the beautiful dancing fountain that was a real crowd puller at this venue.

At this time I had the memories of my last visit to this place with my college mates which was supposed to be an industrial visit which we converted to a tour :). After enjoying 2 songs at the fountain we headed to the dam via the garden. It was pitch dark at 6.30 and we both were confused as to whether the garden was closed so soon. Then we came to know that it was due to the power failure. With the help of the moon light and my mobile we reached the dam site and then had a look at the dam. Water could be seen to a long distance and I was surprised that even though having such large resources of water why Karnataka could not release water to Tamilnadu. (Ok no more politics). Then just as we turned back to look at the garden to take our walk back via the garden it was lighted again and it was a awesome place covered full of lights and some fountains. The garden was well maintained. I was wondering when Chennai could get such attractions. Hope the best.

Then we headed back to the bus stand and took dinner before we boarded a good bus back to Bangalore. We slept as soon as we boarded the bus but could not continue after an hour as it was too cold inside the bus and we had a little chat before we reached the Bangalore bus stand. Than we headed back to the guest house of my brother’s office and took a nice sleep from 2 am to 8 am.

I planned to take my brother to my Bangalore office in electronics city. We took some snaps at my office thanks to Abhishek (my best friend from the training period in Hyderabad) and we had a good lunch in office. We then proceeded to MG road and brigade road as we planned to do some shopping for diwali. I purchased a cargo and some t-shirts and my brother bought some rain jackets (as if it is raining always in Chennai). Then we headed back to the guest house and had a nice match in TV waiting for us (IND vs. ENG) which India eventually won. We had dinner and headed to majestic to catch our buses back to Mangalore and Chennai. Our routine work was waiting for us from tomorrow.

Don’t scold me for taking trips now and then. I promise you all that I wont go on a trip in the near future. Oh!!! No!!! It is getting late for my train to Chennai. Ha ha ha. Its diwali guys and I have to be back home enjoying food. See you all soon.



Wish you all a happy and safe diwali.<>

Mangalore nagaram urangum neram thanimai niraindhadhu mazhaiyum peyyudhu!!!

Those who do not understand the topic just leave that. It has got nothing to do with this post. It just says how I started this weekend and how boring it is to be alone. After a very tiring week I decided to stay back in mangalore at least this weekend so that I could take some rest without travelling anywhere. Friday(29.09.06) evening started with a birthday party in office. Not knowing what to do till night I decided to stay back in office for some time and left at around 8 to my house. I had dinner in my house itself and slept. Next day(Saturday/30.09.06) morning started at 04.30 hrs. Why so early?. That's because I was supposed to meet my neighbour from chennai in the railway station by 05.15 hrs(Scheduled arrival of the west coast express).


Aaram se I started from home and also rain had started by then. So I preferred taking an auto from a nearby stand(Autos doesn't cost you much in mangalore). Chalthe chalthe I reached station in just 5 minutes. Now the time was 05.00 hrs. As I neared the station only i realised that the train had come already.( Don't be surprised. It actually happened. Yes, first time in the history of southern railways, according to my knowledge, a train had arrived 30 minutes before scheduled arrival. Claps for the engine driver). Now I rushed to the station hoping that my neighbour come late out of the station. As I entered the station I saw my neighbour just coming out of the platform. They were travelling to udupi(Place near mangalore about which I will cover later in the post). Wondering why I got up so early?. Here is the answer-Mom had sent some snacks(murukku) thru them for me which I was supposed to collect.


As I reached back home after thanking them, my roomies where still enjoying their sleep. I was all alone watching some boring stuffs in T.V. Then one by one my roomies got up and we were ready for breakfast. Guess what for breakfast?. All the snacks which I had brought was finished in a flash. Everyone liked it very much and we enjoyed a good breakfast. Then we were only three left in the room. One had gone to pune for the weekend, One to Bangalore and one more had been to Office. We where planning what to do and how to kill time. So we decided to go to a movie. We first went to book tickets and I insisted for "LAGE RAHO MUNNA BHAI". One of them had seen it twice already and one had seen it once. But they agreed to see once more for me(poor guys). We got tickets for 15.45hrs show. But what to do from 12.00 noon to evening. As we reached home we had lunch and the other 2 slept happily again. I was alone again. You should know one thing now

"The most difficult thing to do is doing nothing."

I was whiling away time and did not feel sleepy also to have a good nap. Then I passed some time by watching some sports channel. Then it was around 3.15 and we started to the theatre. The movie was too good and i enjoyed it very much. The theatre(ADLABS) was also very nice. Then we went to a super market to buy some stuffs which my roomies needed for their trekking expedition planned for Sunday and Monday some 60-70 KM from mangy. Wondering why I didn't join them?. Surprise!!! So we had nice dinner in some restaurant near office. We went home and slept. Next day(01.10.06) for me started again at 04.30 hrs. My roomies were getting ready to leave mangy and catch a bus to that trekking place at 05.15 hrs. Was that the only reason I had got up so early in the morning that day also. No!!! I left at 04.45 hrs from home and reached where? The railway station. Again??? Today it was not my neighbour and it was my dearest friend from college. Who else other than kris.(For who doesn't know kris, krishna is my classmate who is presently working in Synaptris decisions as a web designer.) As yesterday i was late again no no the train was early again. Don't know what has happened to the railways. I think the employees are happy on them receiving the bonus for this month.

Now that you know the reason behind me dropping out from the trekking expedition we ll continue with the story. What more do you want when you meet your friend after a long time? Say bye bye to trekking and other stuffs. Kris had come here as he also wanted to take a break. Poor guy works late nights in office. So we reached my house. Kris was surprised to see me living in a 8 storey apartments. Yes, cost of living in mangy(as kris used to call this place) is really cheap. You could get a well furnished house at around 1500/- per head. Kris freshened up and we both set our foot for a expedition in and around mangy. We walked happily in heavy rain for some distance before we could find some place to get a good film roll to take some snaps.



Our first plan was to go to Panambur beach near mangy. This place was to good early in the morning. We took some great snaps of a ship that was moving out of the port. We walked some distance into the sea not in water but a elevated stone way made of rocks into the sea. After having a good look at the beach kris made a wrong decision to have breakfast in the sea shore itself. I advised, but he was in no mood to listen.(Poor guy must not have had good food in train for the 18 hour journey he made.) So he ordered for a Dosa and I ordered a plate of Idly. As soon as the plates arrived I stared at Kris and he starred at me. What we expected was a dosa and idly but, god knows what they served us. One was a cake made of Idly dough and other was a Baked variety in a flat surface. We, sorry I managed to finish it some how and we left to the best place in this whole of mangalore. That place is none other than my OFFICE.


I just took kris around my office and he enjoyed the place. He was surprised to see the facilities available in office. So after spending half an hour in office we headed towards BIGBAZAAR(shopping mall in mangy). Kris bought some kurta for his brother and we came out soon. Then I took kris to a place called PABBAS which is a unit of IDEAL Ice Cream Parlour. Kris and Myself enjoyed something called as Pabbas special and also some chocolate choclatty or something which was awesome. For those who had not been to mangy or do not know about mangalore just know one thing that it is famous for ICE-CREAMS.


After having nice Ice creams we headed back home. We took just 5 min break and I had a call from a person who owns a franchisee of mental arithmetic system. Kris was supposed to meet him and discuss on some issues regarding their website. You wont believe what I am about to tell. That person's son who is just 6 years old was able to tell the tables for the number 162 in just 30 seconds and it is not by memorising and was all based on some calculations in mental arithmetic using ABACUS. Then he showed us some book on calligraphy upon seeing which we both busted out laughing as we both were nowhere near to good handwriting.

Then we had lunch and headed straight to UDIPI which is some 50 KM on the NH-17 towards GOA. As it was raining throughout the day we were always wet. We had a nice nap in the bus and it reached udipi in an hour. After getting down at the main bus stand we took another bus to the beach. We walked some 100 mtrs before reaching the beach. We looked at some islands 6 KM away from the shore where Tipusultan had built some watch towers via a telescope. The view was really awesome. We didn't venture into the sea as we were not really interested.



We decided to sit on the sand and we had a discussion on our college days.Those colourful days in every body's life. We should find a means by which we could travel back to those days using a time machine. Man cant go back in time but we still have memories left in us. We both visualized each and every college moment we had spent together. We took some snaps in the beach and then the time arrived. It was 18.00hrs and the sun was ready to set and poor guy kris did not have the luck in watching the sunset as it got cloudy and the sun set behind the clouds. Anyways the place was awesome and we enjoyed a lot in our discussion than anything else.

Then we decided to go to MANIPAL which is some 5-6 KM from Udipi. We just looked at around the various colleges of the MANIPAL UNIVERSITY(awesome place to study). Then we decided to get back home by a express bus to mangalore. We reached mangalore in good time for dinner and had nice food. We went home and slept. Next day morning(02.10.06) we were up by 8 and we decided to go to a place called Sultan battery near the river where we could not find a boat to cross us to the other side of the river.So we took some shots near the river and headed straight to Mangalore railway station. Kris was supposed to catch the mangalore mail back to chennai as he has to meet some person in his office without fail tomorrow. He boarded the train in a general compartment.

What am I doing after kris left to chennai??? I am just typing this blog for you all from my office. I ll update with the photos as soon as kris gives a soft copy to me. What next? Get back to work and it is just 4 days away. What is just 4 days away????. It is the next weekend. Enjoy the weekdays till then at work.

What a long journey(VIVEK STYLE)!!!

This is all about my travel throught south india for the past one week. I ll start everything from my office in hyderabad. Most of you know that i completed ny training in hyderabad and was posted in mangalore. This post is all about my travel these 7 days. I started my journey at around 4 pm from office (hyd) on 13.09.06 (wednesday). I reached my house within 5 min as it is near to my office. I had booked a call taxi to drop me in Mahathma Gandhi Bus Station(MGBS). Myself and my dearest friend Anand Gupta(atleast he was there to help me out with my luggage) got into it and reached at around 6.15. The bus started exactly at 7pm. This was the beginning. From then on my journey still continues. The bus which was supposed to reach bangalore the next day morning at around 4.30am reached at around 7am thanks to the heavy rains that made our driver to stop at some point for about 30 min. he even asked to himself a question(Where i am going).Bcos the road was not at all visible. Thanks to the heavy traffic in bangalore(as usual), we left for mangalore in the same bus. It was around 10.30 am that we stopped for breakfast+lunch near Hassan enroute to Mangalore. The next 5 hours was the best time i had in that entire trip. We had to cross the western ghats to reach mangalore. Even though the road was damaged due to heavy rains over the past few months, what made the journey more interesting was the climate which was obviously chill and it was constantly raining. We reached a place called shakleshpur which is famous for its coffee estates. even TATA has an estate here. I happened to pass thru a place in the peaks which had an interesting board which read

area with a average rainfall of 4500mm per year.

Then i happened to wittness a river from its initial waterfall stage to the place where it reaches sea. this is the nethravathi river. it had heavy inflow from nearly 100s of tributeries. I reached mangalore at around 5 in the evening. wondering wat this person was doing all these time(22 hours) in the same bus?. I watched 3 movies. the very first one was on the previous night at around 8 to 11 a telugu movie called(anthanokate). sorry if i had spelled wrongly. then the next movie was on thursday morning (Shaadhi se pehle) hindi comedy. then followed by student number 1(not in tamil, it was in telugu). then i took an auto and reached my company's guest house where i ahd dinner as soon as possible and slept the entire night peacefuly. Friday morning was my first day in mangala(my mangalore office). i booked a sleeper non a/c bus to bangalore on friday and left to bangalore at 11.30 in some travels bus. the journey was the same in opposite direction. i reached bangalore the next day at around 7 am and went to my uncle's house. after having nice food for 2 days i opted for a government volvo(AIRAVAT) from bangalore back to mangalore. The bus started at around 9 pm from bangalore and after 2 hours of travel only i realised that the route to mangalore was different now. the bus went via coorg and madekeri(Try and find out about this place. interesting facts on its weather). This was another nice journey back to mangalore and now as i reached today 18.09.06(monday) to office i write this post. dont ever think that my travel is over by now. i am starting to my home town of chennai tomo at around 9 pm. that is another long journey by train for around 20 hrs. via kerala coimbatore and then to chennai. reaching next day evening only. I ll be covering all 4 states in this 1 week's time. hyd(A.P) Bangalore and Mangalore(KA) Palakkad calicut(KL) and coimbatore and chennai(TN). I am tired of this travel and also this typing. So i stop here.